Ouwe koe uit de ehh.. | Angelique van Dam

Twee keer in de week loop ik samen met Jolanda een rondje om de conditie weer wat op te krikken naar een acceptabel level. We steken een drukke N-weg over om vervolgens hier de bossen in te duiken. We zien van alles. De bomen die heel langzaam gele bladeren krijgen, de weilanden met balen gemaaid gras voor de winter en een eekhoorntje dat druk in de weer is om zijn wintervoorraad aan te leggen. Het was me al opgevallen dat ik tijdens de rondjes een enorme aantrekkingskracht voelde als we langs een weiland met koeien liepen. Die aantrekkingskracht leek wederzijds. De kudde koeien hobbelde met ons mee, totdat ze het eind van hun weiland bereikten waar ze bleven staan en me doordringend aankeken.

Vorige week zaterdag begon ik aan mijn vierde semester ScriptPlus. Heerlijk was het, om na een lange periode van niet schrijven en niet aan schrijven denken weer tijd en ruimte te hebben om bezig te zijn met hetgeen ik het allerliefste doe. Stiekem was ik heel blij dat ik niet één van de eersten was die iets moest inleveren want ik heb gewoon niets geschreven deze zomer. Toch ben ik halverwege oktober aan de beurt om tien pagina’s in te leveren van een verhaal. Het was heerlijk om mijn klasgenoten te zien en in hun verhalen te duiken, daar feedback op te geven en te discussiëren. Te praten over verhaallijnen, openingen en nog veel meer schrijfdingen. Natuurlijk kwam het ter sprake waar ik mee bezig was. ‘Ehm, voornamelijk met werken en niet met schrijven. Ik heb nog geen idee wat ik volgende bijeenkomst ga inleveren.’

Onderweg naar huis piekerde ik me suf. Want een nieuw verhaal opzetten, dat doe je ook niet ‘eventjes’. De trein stopte vanwege één of ander wisselgedoe en mijn blik werd naar buiten getrokken. Ik keek recht in de ogen van een koe. Toen wist ik het. Ik takel mijn koeienverhaal uit mijn verhalenarchief en ga daar aan werken. Toen ik bij Nijkerk langs een flatgebouw kwam waar een koe op het balkon stond, wist ik het zeker. En was het me duidelijk. Het koeienverhaal, daar moet ik mee verder.

Afgelopen week heb ik mijn “Joehoe ik wil een koe” verhaal teruggelezen. Het is een onwijs leuk verhaal (al zeg ik het zelf) en inmiddels zie ik na een jaar zelf wat beter kan. Wat een verademing, ik heb iets waar ik dit semester aan kan werken…Vanmiddag heb ik mijn personages tegen het licht gehouden en ‘smoel’ gegeven. Morgenochtend tijdens onze wandeling, bedank ik de kudde koeien voor het duwtje in de goeie richting en komende zondag schrijf ik het nieuwe begin van “Joehoe, ik wil een koe”. Want een koe op een balkon dat vind ik toch leuk!