Yes! Pasen.
Niet een zonnige Pasen waarop we de BBQ aansteken,lekker buitenzitten en genieten van het mooie weer, maar een witte Pasen.
Serieus, voor de grap wilde ik de kerstboom in de tuin zetten. Maar ik had andere dingen te doen. Namelijk, een hoofdstuk schrijven voor het verhalen spinnen van Tina Schrameijer.

Het was een bevalling zeg. Fantasy, zeg maar niet mijn ding.
Maar, na wat mailtjes en voorleesrondes aan mensen om me heen ben ik op Goede Vrijdag toch gaan zitten en schrijven. Ik kocht de kids om met chocolade eieren en begon. Het ging gestaag. Best lastig om niet je eigen ding te doen.
Afijn, het hoofdstuk (het zijn maar 500 woorden) moest een dagje rijpen. Vanmorgen las ik het door, veranderde ik er nog wat aan en toen kwam het serieuste gedeelte. Namelijk: ik moest met mijn kop voor de webcam.

Ik heb altijd al iets tegen camera’s en webcams gehad, en dan ook nog iets van je eigen werk voorlezen. Dat voelt wel heel erg eng.
Vol goede moed verstopte ik me op de zolder, in mijn schrijfpaleis, om te beginnen met de opnames.
Take 1, jawel, de telefoon ging;
Take 2: iemand schreeuwde keihard op straat;
Take 3: iemand ging luid toeterend de straat uit;
Take 4: ik stotterde als een gek;
Take 5: de jongens vonden het nodig om te roepen dat ze chips wilden;
Chagerijnig drukte ik mijn pc uit. Dan maar effe niet filmen, of helemaal geen filmpje maken.

Take 269: mijn hoofd zag er uit alsof het in blokjes geknipt was;
Take 327: geen geluid.

Afijn nét om negen uur vanavond, bij Take 788 kon het me niets meer schelen dat ik vereeuwigd werd op het wereld wijde web en moest ik lachen om mezelf. Het lijkt erop dat ik veel eerder had moeten opgeven om ‘een leuk filmpje te maken’. Want die laatste keer ging het eindelijk goed.
Snel heb ik de bloopers van mijn pc geknikkerd. Morgen staat het hoofdstuk online en het filmpje dus ook.
Heeeel misschien durf ik het hier te plaatsen.