Eén dag voor ik afscheid van je neem, wil ik stilstaan bij jou. Ik wil je bedanken voor al het moois wat je me gebracht hebt. Jij was, samengevat, een heftig jaar.
Jij gaat mijn geschiedenis in als een emotioneel jaar. Een jaar met een diep zwart gat, toen we Amber* moesten loslaten om haar de mooiste ster aan de hemel te laten worden. Dat heeft emoties bij me losgemaakt waarvan ik niet wist dat ik ze bezat.
Maar je was ook een mooi jaar, met bruisende bellen. Je hebt ons een prachtig bedrijf helpen opbouwen en ik heb daardoor veel nieuwe dingen geleerd. Ik heb geleerd dat je écht geen ijzer met handen kunt breken. Iets wat ik al wel wist, maar aan de levende lijve ondervond.
Dat je keuzes moet maken waar niet iedereen achter staat of kan begrijpen. En ik moest leren om daar dan weer mee om te gaan.
Ik wil je bedanken voor de doorbraak in mijn schrijven. Je gaf me nieuwe schrijfmaatjes, waar ik je heel dankbaar voor ben. Het vertrouwen van de mensen om me heen, die me zeggen dat ik het in me heb, de drive om er te komen. Ik voel nu, vanuit mijn tenen, dat mijn debuut er écht gaat komen. Jij en ik hadden een pact gesloten al lang voor jij er was. Jij zou mijn jaar zou worden, maar die afspraak moest wijken, voor de andere zaken.
Ik schuif die eer naar je zusje 2013.
Lief 2012, bedankt voor de bruisende bellen en de diepe dalen. Want één ding is zeker: vergeten zal ik je nooit.
@Angelique van Dam, 30 december 2012